به‌عنوان يك بي‌علاقه به حوزه بازي‌هاي موبايلي، وسوسه شدم آن را نصب كنم تا ببينم موضوع از چه قرار است ولي خب، ماجرا شروع نشده به پايان رسيد؛ به‌دليل جبر جغرافيايي و سرور‌هايي كه تحمل اين همه مراجعه را نداشته‌اند. امروز كه چند روز بيشتر از شروع ماجرا نمي‌گذرد، با وجود همه آن محدوديت‌ها اين وسوسه دارد به موبايل‌هاي هوشمند نفوذ بي‌وقفه مي‌كند و اين بازي بي كم و كاست در حال فتح دنياست. حالا بايد فكري به حال دنياي مجازي خود كرد كه با پوكه‌مون‌گو حقيقت و مجاز به هم پيوند خورده و از دريچه دوربين دارد با هيولاهاي كوچك و مهربان ژاپني دوست مي‌شود.
درست است كه اين بازي متعلق به يك شركت ژاپني است اما در شعبه اين شركت در آمريكا توليد شده است. دنيس هوانگ، طراح اصلي بازي كه ۳۸ساله و كره‌اي، از كاركنان شركت «نينتندو» در آمريكاست، ادعا كرده كه اين بازي يك اثر هنري است و ربطي به موارد جامعه‌شناختي ندارد، اما ظاهرا ماجرا عميق‌تر از اين حرف‌هاست كه با اين اظهارنظر خدشه‌اي در تأثيرات اجتماعي آن وارد شود. بررسي تأثيرات اجتماعي اين بازي فرصت بيشتري مي‌خواهد اما به‌نظر مي‌رسد كه اين سطح از دسترسي پوكه‌مون‌گو به دوربين‌هاي موبايل‌هاي مردم به‌صورت آنلاين با الزام به دسترسي به مكان‌نما(جي‌پي‌اس)، آن هم به بهانه بازي - كه در واقع حواس نيز با خيالي خوش در آن پرت است - به هر حال مشكوك است و سطح جاسوسي موبايلي را در چند روز اخير چند پله ارتقا داده است. ما در پوكه‌مون‌گو در حال شكار هيولاهاي كوچك ژاپني هستيم درحالي‌كه شكارچياني هستند كه بي‌صبرانه منتظر روشن‌شدن دوربين‌هاي موبايل‌هاي ما و اتصال به مكان‌نما هستند و به قول بابا طاهر: هر آن غافل چره، غافل خوره تير!
نظر شما